Jünger vs. Benjamin in Babylon Berlin

In Babylon Berlin’s third season, there was a dialogue between the daughter of the major general Seegers, Marie-Louise “Malu” Seegers, and a member of the paramilitary Black Reichswehr, Wendt. Malu is a Marxist. Wendt probably is a nationalist, pragmatically playing power games to climb the ladder. They have some open conversations in the third season, and their relationship even deepens in the fourth.

This conversation happens during a dinner where many high-rank officials gather at Mrs. Nyssen’s home. A hookup where bureaucracy, military, and capital get together. Malu and her sister play Lizst’s Liebesträume with cello and piano, and then she changes the seating plan and sits next to Wendt. They talk about music and politics. The conversation ends with Wendt quoting and recommending Ernst Jünger and Malu retaliating with Walter Benjamin. It was a simple but compilable summary of their relationship and political stances.

Malu: What about you, Colonel? Don’t you want to congratulate me on old Liszt?

Wendt: Pardon? No, I… I’m not into music.

Malu: Neither am I.

Wendt: You’re not?

Malu: Not in such a way as to give it a higher meaning. Euphony, yes. But when it takes on the weight of intoxication, of glorification, then no. They are all strategies of the bourgeoisie to steer people away from a critical awareness and towards the ornamental.

Wendt: So you’re a Communist?

Malu: Correct.

Wendt: And your father, what does he have to say about that?

Malu: Don’t you know? “My children are free republicans,” he says. They can talk about and do whatever they want.

Wendt: Are you a member of the party?

Malu: Not yet, no. What about you?

Wendt: Which party should I belong to in your opinion?

Malu: The NSDAP.

Wendt: I’m afraid I have to disappoint you.

[cuts to another short conversation at the table, then cuts back] 

Wendt: Politics is a question of fate. Not of interests.

Malu: That’s an open confession of political irrationalism.

Wendt: In politics as in life, instinct is superior to intelligence.

Malu: Says who?

Wendt: Ernst Jünger. A magnificent writer, you should read him.

Malu: The destructive spirit is jolly and gay. Its only purpose is to make room.

Wendt: Says who?

Malu: Walter Benjamin. A magnificent philosopher. You should read him when you get the chance.

on youtube I

Maddox, J., & Creech, B. (2021). Interrogating LeftTube: ContraPoints and the Possibilities of Critical Media Praxis on YouTube. Television & New Media, 22(6), 595–615.

For the past several years, media commentary and cultural analysis has grown increasingly fixated on YouTube as a radicalization hub, particularly around extremist, alt-right content. However, a growing community of leftist YouTube content creators, loosely coalescing into the platform’s “LeftTube,” have developed dialogic relationships with some of YouTube’s most extreme content. This work focuses on one specific LeftTube creator, ContraPoints, to explore how those on the political left engage with YouTube’s cultural and technical affordances to challenge alt-right ideology. Through a textual analysis of ContraPoints’ top thirty videos, we identified three main discursive strategies: practicing deradicalization strategies on YouTube; establishing alt-right individuals as an intentional audience; and developing a language for escaping alt-right logics. ContraPoints, and her rightful critics, demonstrate how political subjectivities are created and contested within YouTube as both a technical and cultural space.


Bishop, S. (2019). Managing visibility on YouTube through algorithmic gossip. New Media & Society, 21(11–12), 2589–2606.

Beauty vloggers’ feminised outputs often position them outside of traditional spheres of technical expertise, however, their strategic management of algorithmic visibility makes them an illuminating source of algorithmic knowledge. I draw from an ethnography of beauty vloggers and industry stakeholders to study the collaborative and directive processes used to formulate and sustain algorithmic expertise – algorithmic gossip. Algorithmic gossip is defined as communally and socially informed theories and strategies pertaining to recommender algorithms, shared and implemented to engender financial consistency and visibility on algorithmically structured social media platforms. Gossip is productive: community communication and talk informs and supports practices such as uploading frequently and producing feminised beauty content to perform more effectively on YouTube. Taking gossip seriously can present a valuable resource for revealing information about how algorithms work and have worked, in addition to revealing how perceptions of algorithms inform content production.


Maloney, M., Roberts, S., & Caruso, A. (2018). ‘Mmm … I love it, bro!’: Performances of masculinity in YouTube gaming. New Media & Society, 20(5), 1697–1714.

Despite being ubiquitous and embedded in everyday life, ‘the centrality of the Internet is still under-theorized in much masculinities research’. Contributing to the knowledge base in this area, here we place under the microscope the performance of hetero-masculinities undertaken by the three most popular YouTube gaming vloggers in 2015–2016: PewDiePie, VanossGaming and Sky Does Minecraft. The focus of this article thus sits at the intersection of YouTube vlogging and gaming cultures, a site that is of particular sociological interest given the latter’s associations with the (re)production and function of hegemonic masculinity. In examining the performances and constructions of gender by male gamers on YouTube, our research adds to the growing body of work highlighting the emergence of increasing levels of complexity in the construction of contemporary masculine identities.


Pietrobruno, S. (2013). YouTube and the social archiving of intangible heritage. New Media & Society, 15(8), 1259–1276.

Since 2003, UNESCO has promoted and protected the function and values of intangible heritage. A method of safeguarding employed by UNESCO is the storage of videos of immaterial heritage on YouTube. Individuals have also been producing videos of the very practices sanctioned by UNESCO and uploading them to this website. The combining of UNESCO and user-generated heritage videos is producing informal archives of digital heritage. This exploration of YouTube as an archive of intangible heritage examines whether social archiving has the potential to counter official heritage narratives that can reproduce distinctions based upon gender. The capacity of social archiving to challenge gendered divisions is examined through the Mevlevi Sema (or whirling dervish) ceremony of Turkey, safeguarded by UNESCO in 2005. This research, which integrates social media and archive studies with actual and virtual ethnography, considers technical aspects including algorithms as well as social and cultural facets of digital media.


Chen, K., Jeon, J., & Zhou, Y. (2021). A critical appraisal of diversity in digital knowledge production: Segregated inclusion on YouTube. New Media & Society, 146144482110348.

Diversity in knowledge production is a core challenge facing science communication. Despite extensive works showing how diversity has been undermined in science communication, little is known about to what extent social media augments or hinders diversity for science communication. This article addresses this gap by examining the profile and network diversities of knowledge producers on a popular social media platform—YouTube. We revealed the pattern of the juxtaposition of inclusiveness and segregation in this digital platform, which we define as “segregated inclusion.” We found that diverse profiles are presented in digital knowledge production. However, the network among these knowledge producers reveals the rich-get-richer effect. At the intersection of profile and network diversities, we found a decrease in the overall profile diversity when we moved toward the center of the core producers. This segregated inclusion phenomenon questions how inequalities in science communication are replicated and amplified in relation to digital platforms.

Tekdüze, 90 BPM (Şehir FM)

“Peki birkaç gecedir şehirde dolanmaya başladığı söylenen şu arabalar gerçekten var mı? Yoksa birkaç hayalperest uykusuzun uydurduğu bir palavra mı? Radyoda şarkılar çalıyor, canlı yayınlar hiç olmadığı kadar evham yüklü. Söylentilerin aslı nedir? Gerçeğin sınırlarını kim bu kadar genişletti? Önce siren sesleri başlıyor, ambulans şehrin boğazına saplanan bir hançere dönüşüyor. Hiç doğmamışların öfkesi bulaşıyor cinnete meyilli herkese. Şehir çatırdamaya başlıyor. Hafızasını kaybetmekte ısrarcı. Yolunu izini kaybetmiş biri bula bula burayı bulmuş diyecekler. Seneler sonra bunları anlatacaklar. Radyoda şarkılar çalıyor. Tüm bunların ortasında bir radyo şehre unutmamayı öğretiyor.”


Bu güzel skit’i kirletmek istemiyorum ama yine de karşılaşmamı paylaşmaktan kendimi alıkoyamadım. Rap dinlemeyi çok seviyorum ama genelde tek tek şarkılar dinliyorum. 90 BPM’in 2019’da yayımladığı Şehir FM albümü beni farklı yerlerden yakaladı. İçinde sevdiğim çok fazla şey vardı. Başkasına basit gelebilir bu ilgiler: hikayecilik, şehir, rap, melankoli ve dekadans. Terminolojiyi öğrenemedim ama “rap opera” dedikleri türe giriyor diye düşünmüştüm. Lise yıllarında dinlediğim Bir Pesimistin Gözyaşları’ndan sonra sürekli baştan sonra dinlediğim ilk albüm olmuştu. Doruk noktasıysa bu alıntıydı.

Eksen, hapishane ziyareti

Kerem Eksen’in Ölümden Uzak Bir Yer romanını okuduk kitap kulübümüzde. Ben kaçırmışım ilk iki romanını, onlar da ilgimi çekti bakınca, entelektüel romanları. Bu roman başlarda en sıradan ve gündelik haliyle çift ve aile yaşantısına küçük ironilerle bakışıyla beni heyecanlandırmıştı ama ilerledikçe olup bitenlere daha az merak duymaya başladım.

Merkezine aldığı mucize, ölüm ve belli bir kadere mahkumiyet (bir kerelik mucize) temalarını ne açıdan tartışmaya açtığını anlamadım. Baba oğul ilişkisi de tam işlenmemiş gibi geldi. Yine de roman kişileri – pek tanıyamadığım oğul hariç – tutarlı geldi, özellikle ebeveynler ve birkaç akraba. En güçlü olduğu yerler Sait ve Ömür’ün baş başa yaşadıkları anlardı.

Okurken dinlemeye başladığım söyleşisinde yazarın romanı nasıl kurduğu üzerine anlattıkları romandan neredeyse daha çok ilgimi çekti. Böyle çalışan ve zanaatinin detaylarını açık yüreklilikle paylaşan bir yazar birden beklenmedik bir roman yazabilir. Ben okurken buraya geçirmelik bir hatıra pasajı not almıştım. Baba oğul arasında asıl yüzleşmenin hemen öncesinde bir hapishane ziyareti. İstanbul’a varış, toplu taşıma ve metrobüs, büyük bir mesele ortada dururken hep önemsiz ayrıntılara kaçış, klişe satranç bahsi, Aksaray’da dolanış, geçmişe dönüşler ve sabah pişirilen sucuk anıları… Aynı zamanda bu pasajda romanın sonuna dair küçük bir ip ucu da varmış fakat okurken hiç düşünmemiştim, blog’a geçirirken fark ettim, bu da stenografinin keyfi.

ıqıƃ şnɯɹoʎnɹnʞ ʞɐznʇ ɹıq ıʞןǝq ɐp ɐʎ şnɯɹoʎiןʞɐs iɹɐןɹis ɯiʞɐʇɹıq ığıʇʇǝɟşǝʞ ıuǝʎ

“Bir perşembe öğleden sonra otobüsle Esenler Otogarı’na geldiğinde İstanbul’daki karmaşanın artarak devam ettiğini görüyor, daha iki yıl bunu çekecek olmak büyük işkence. Metris’e gitmek başlı başına bir mesele: Önce yanlış duraktan yanlış otobüse binip kendini alakasız bir mahallede buluyor, oradaki birtakım gençler kestirme olur diyerek bir minibüse bindiriyorlar onu, bu kez de ineceği durağı kaçırıyor, uzak bir yerde inip metrobüse biniyor. Beşe çeyrek kala güç bela cezaevine vardığında kapıdaki görevliye uzun uzun yalvarması gerekiyor, ardından güvenlik amirine, ardından nöbetçi müdüre… Neyse ki müdür razı geliyor sonunda, eh, madem o kadar yolu geldin, bir beş dakika gör oğlunu.

Görüşme salonunda paspas yapan bir hademe dışında kimse yok. Bu güzel işte, diyor Sait, oğluyla sakince oturabilecekler, belki yıllardır yapamadıkları konuşmayı şimdi, bir on dakikada yapıverecekler. En arkadaki masaya ilişip bekliyor, oğlu yanında bir gardiyanla kapıda belirince ayağa fırlıyor, gidip sarılıyor. Yusuf pek coşkulu sayılmaz, gene de kollarıyla babasını belli belirsiz kavrıyor – geçmiş olsun baba. Geçip karşılıklı oturuyorlar.

Yusuf’un tikleri iyiden iyiye artmış, birkaç saniyede bir gözlerini peş peşe hızlıca yumuyor, sonra gözkapaklarını eski haline getirmek istiyormuş gibi ardına kadar açıyor, bu gözlere bakmaktan ne konuştuklarını anlamıyor Sait. Gene de ara ara yüzünü belli belirsiz yoklayıp geçen bir aydınlık hali var, dikkatli bakınca o sımsıkı kapanıp açılan gözlerdeki eski parıltı fark ediliyor – eski mi?” Belki de yeni bir şey bu. Yusuf bir sürü önemsiz ayrıntıdan bahsediyor, bir tane Muşlu oğlan varmış, kaçakçılıktan içeride, Yusuf ona satranç öğretmiş, oğlan şimdi her gün yeniyormuş onu – zehir gibi gençler harcanıyor burada baba, görsen, halbuki bütün geri zekâlılar dışarda, otobüslerde minibüslerde oradan oraya sürünüyorlar, halbuki bak, pırlanta gibi çocuk çürüyüp gidiyor, astımı var bir de, af çıkmazsa yatarı dört sene. Sait içeride geçirdiği beş ayda Yusuf’un diline dolanmış olan bu mahpushane ağzını biraz gülünç buluyor aslında, fakat bir şey diyecek halde değil. Araya girip sormak istiyor, koğuş nasıl, soğuk mu, kalabalık mı, fakat Yusuf’u durdurmak zor, anlattıkça anlatıyor. Ne demişti Muzaffer abisi? Dinle. O da dinliyor işte, duymayı beklediği şeyler bunlar değildi ama olsun. Az sabır… Yusuf açığa nakil için başvuruda bulunmuş, biraz bundan söz açıyor, yakında geçersin diyorlarmış. İyi, diyor Sait, daha rahat görüşürüz o zaman.

Henüz dişe dokunur bir şey konuşamamışken gardiyan tepelerinde bitiveriyor, gülüyor Yusuf, geldin mi Mahmut çavuş, ne ara geldin be müdür, daha iki laf edemedik – bu samimi hava Sait’in hoşuna gidiyor, oğlunun rahatı yerinde demek. Haydi Yusuf, uzatma, diyor gardiyan, beş dakika dedik. Tekrar sarılıyorlar, bu kez oğlunun gövdesinde daha belirgin bir canlılık buluyor Sait, gene geleceğim ben, her hafta gelirim nasipse. İstediğinde gel, diyor Yusuf, benim vaktim bol – gülüyor. Muzaffer amcama selam söyle, onu da beklerim.

Sait çıkınca kendini puslu ve soğuk bir İstanbul akşamında buluyor, hava karardı kararacak. İçi bir tuhaf, ne konuştular belli değil, Yusuf aklına geleni anlattı – bunları dinlemek için mi geldim ben buraya? Neyse ki sonra tatlıya bağlandı sohbet, Yusuf istediğinde gelebileceğini söyledi. Şimdi mesele Çanakkale’ye dönmek. Önce kendini güçbela Aksaray’a giden bir otobüse atıyor, İstanbul’da bildiği tek yer orası. İndiğinde etraf tanıdık gelince biraz oyalanıyor. Ara sokaklarda dolaşırken birden oğlunun öğrenciliğinde kaldığı evin yakınlarında olduğunu anlıyor, buraya alışverişe gelmişti iki kez, sucuk filan alıp kahvaltıda pişirmişti. Şimdi bütün bunlar tarif edilemez derecede uzakta, tuhaf olan şu ki o zamanlar da başka şeyler uzaktaydı, Çanakkale’deki eski hayat, Ömür’le geçen günler, Manisa… Oğlunun İstanbul hayatını garipsemişti, daha yeni tanışmış gibi tuhaf bir mesafeden konuşuyorlardı nedense, evet, Yusuf ona neredeyse yapmacık bir özenle davranıyordu, yeni keşfettiği birtakım sırları saklıyormuş ya da belki bir tuzak kuruyormuş gibi. Yusuf’la ev arkadaşlarını örgüt üyesine benzetmişti Sait, birtakım gizli işler karıştırdıklarını düşünmüştü. Onu en çok da upuzun boylu, sıska bir oğlan tedirgin etmişti, yaşça diğerlerinden büyük, belli ki eczacılığı çoktan bitirmiş (ya da belki bırakmış), dükkânı mı varmış neymiş, parmaklarında yüzükler, kulaklarında dizi dizi küpe, ne yaptığı belli değil, her nedense çayı hep önüne geliyor. Bozuntuya vermeden birkaç gün boyunca bir köşede ses çıkarmadan, konuşulanlara akıl erdirmeye çalışarak oturdu Sait, her gece on biri geçirmeden yattı, sabah kalkıp sucuk pişirdi. Dördüncü günün sonunda alakasız bir konuda tatsızlık çıktı oğluyla, fazla uzatmadan ceketini alıp eve döndü.

Sanki başka işi yokmuş gibi o evi bulmak için ara sokaklarda dolaşıyor, sonunda pes edip anacaddeye [sic] çıkıyor.”

Kerem Eksen, Ölümden Uzak Bir Yer, Yapı Kredi Yayınları, 2022, s. 118-9.