mevsimlerin acı kahkahası kulağında
sen bakıyorsun ben bakıyorum
biz bize bakışıp
ama asıl avrupalıların incelmiş
bakışları gibi değil dik dik
dağdan indik buraya geldik
hala dağın kavgasını bitiremedik
ilk kim başlattı kimse bilmiyoruz
sakın o japon bilgeliği değil boynumuzda
yular fular bir de keçeden atkı
eklem yerlerinde yara yapan sıkıntı
bütün yaz güneş topladıktan sonra
kış boyu kıvrılıp yatacaksak
niçin uğraşıyoruz
sürekli kendimize
ve ötekilere sorular soruyoruz
freud’dan öğrendiğimiz altın dalını uzat da
sınıkçılar ovsun dört yanımızı
oysa bir bebek, bir çocuk, üç bagaj taşıyan kadın
şiiri omuzlarıyla yazınca
klavye başındakiler
koşuya çıkalım demiş murakami’yle