on youtube I

Maddox, J., & Creech, B. (2021). Interrogating LeftTube: ContraPoints and the Possibilities of Critical Media Praxis on YouTube. Television & New Media, 22(6), 595–615.

For the past several years, media commentary and cultural analysis has grown increasingly fixated on YouTube as a radicalization hub, particularly around extremist, alt-right content. However, a growing community of leftist YouTube content creators, loosely coalescing into the platform’s “LeftTube,” have developed dialogic relationships with some of YouTube’s most extreme content. This work focuses on one specific LeftTube creator, ContraPoints, to explore how those on the political left engage with YouTube’s cultural and technical affordances to challenge alt-right ideology. Through a textual analysis of ContraPoints’ top thirty videos, we identified three main discursive strategies: practicing deradicalization strategies on YouTube; establishing alt-right individuals as an intentional audience; and developing a language for escaping alt-right logics. ContraPoints, and her rightful critics, demonstrate how political subjectivities are created and contested within YouTube as both a technical and cultural space.

Bishop, S. (2019). Managing visibility on YouTube through algorithmic gossip. New Media & Society, 21(11–12), 2589–2606.

Beauty vloggers’ feminised outputs often position them outside of traditional spheres of technical expertise, however, their strategic management of algorithmic visibility makes them an illuminating source of algorithmic knowledge. I draw from an ethnography of beauty vloggers and industry stakeholders to study the collaborative and directive processes used to formulate and sustain algorithmic expertise – algorithmic gossip. Algorithmic gossip is defined as communally and socially informed theories and strategies pertaining to recommender algorithms, shared and implemented to engender financial consistency and visibility on algorithmically structured social media platforms. Gossip is productive: community communication and talk informs and supports practices such as uploading frequently and producing feminised beauty content to perform more effectively on YouTube. Taking gossip seriously can present a valuable resource for revealing information about how algorithms work and have worked, in addition to revealing how perceptions of algorithms inform content production.

Maloney, M., Roberts, S., & Caruso, A. (2018). ‘Mmm … I love it, bro!’: Performances of masculinity in YouTube gaming. New Media & Society, 20(5), 1697–1714.

Despite being ubiquitous and embedded in everyday life, ‘the centrality of the Internet is still under-theorized in much masculinities research’. Contributing to the knowledge base in this area, here we place under the microscope the performance of hetero-masculinities undertaken by the three most popular YouTube gaming vloggers in 2015–2016: PewDiePie, VanossGaming and Sky Does Minecraft. The focus of this article thus sits at the intersection of YouTube vlogging and gaming cultures, a site that is of particular sociological interest given the latter’s associations with the (re)production and function of hegemonic masculinity. In examining the performances and constructions of gender by male gamers on YouTube, our research adds to the growing body of work highlighting the emergence of increasing levels of complexity in the construction of contemporary masculine identities.

Pietrobruno, S. (2013). YouTube and the social archiving of intangible heritage. New Media & Society, 15(8), 1259–1276.

Since 2003, UNESCO has promoted and protected the function and values of intangible heritage. A method of safeguarding employed by UNESCO is the storage of videos of immaterial heritage on YouTube. Individuals have also been producing videos of the very practices sanctioned by UNESCO and uploading them to this website. The combining of UNESCO and user-generated heritage videos is producing informal archives of digital heritage. This exploration of YouTube as an archive of intangible heritage examines whether social archiving has the potential to counter official heritage narratives that can reproduce distinctions based upon gender. The capacity of social archiving to challenge gendered divisions is examined through the Mevlevi Sema (or whirling dervish) ceremony of Turkey, safeguarded by UNESCO in 2005. This research, which integrates social media and archive studies with actual and virtual ethnography, considers technical aspects including algorithms as well as social and cultural facets of digital media.

Chen, K., Jeon, J., & Zhou, Y. (2021). A critical appraisal of diversity in digital knowledge production: Segregated inclusion on YouTube. New Media & Society, 146144482110348.

Diversity in knowledge production is a core challenge facing science communication. Despite extensive works showing how diversity has been undermined in science communication, little is known about to what extent social media augments or hinders diversity for science communication. This article addresses this gap by examining the profile and network diversities of knowledge producers on a popular social media platform—YouTube. We revealed the pattern of the juxtaposition of inclusiveness and segregation in this digital platform, which we define as “segregated inclusion.” We found that diverse profiles are presented in digital knowledge production. However, the network among these knowledge producers reveals the rich-get-richer effect. At the intersection of profile and network diversities, we found a decrease in the overall profile diversity when we moved toward the center of the core producers. This segregated inclusion phenomenon questions how inequalities in science communication are replicated and amplified in relation to digital platforms.

Tekdüze, 90 BPM (Şehir FM)

“Peki birkaç gecedir şehirde dolanmaya başladığı söylenen şu arabalar gerçekten var mı? Yoksa birkaç hayalperest uykusuzun uydurduğu bir palavra mı? Radyoda şarkılar çalıyor, canlı yayınlar hiç olmadığı kadar evham yüklü. Söylentilerin aslı nedir? Gerçeğin sınırlarını kim bu kadar genişletti? Önce siren sesleri başlıyor, ambulans şehrin boğazına saplanan bir hançere dönüşüyor. Hiç doğmamışların öfkesi bulaşıyor cinnete meyilli herkese. Şehir çatırdamaya başlıyor. Hafızasını kaybetmekte ısrarcı. Yolunu izini kaybetmiş biri bula bula burayı bulmuş diyecekler. Seneler sonra bunları anlatacaklar. Radyoda şarkılar çalıyor. Tüm bunların ortasında bir radyo şehre unutmamayı öğretiyor.”

Bu güzel skit’i kirletmek istemiyorum ama yine de karşılaşmamı paylaşmaktan kendimi alıkoyamadım. Rap dinlemeyi çok seviyorum ama genelde tek tek şarkılar dinliyorum. 90 BPM’in 2019’da yayımladığı Şehir FM albümü beni farklı yerlerden yakaladı. İçinde sevdiğim çok fazla şey vardı. Başkasına basit gelebilir bu ilgiler: hikayecilik, şehir, rap, melankoli ve dekadans. Terminolojiyi öğrenemedim ama “rap opera” dedikleri türe giriyor diye düşünmüştüm. Lise yıllarında dinlediğim Bir Pesimistin Gözyaşları’ndan sonra sürekli baştan sonra dinlediğim ilk albüm olmuştu. Doruk noktasıysa bu alıntıydı.

Eksen, hapishane ziyareti

Kerem Eksen’in Ölümden Uzak Bir Yer romanını okuduk kitap kulübümüzde. Ben kaçırmışım ilk iki romanını, onlar da ilgimi çekti bakınca, entelektüel romanları. Bu roman başlarda en sıradan ve gündelik haliyle çift ve aile yaşantısına küçük ironilerle bakışıyla beni heyecanlandırmıştı ama ilerledikçe olup bitenlere daha az merak duymaya başladım.

Merkezine aldığı mucize, ölüm ve belli bir kadere mahkumiyet (bir kerelik mucize) temalarını ne açıdan tartışmaya açtığını anlamadım. Baba oğul ilişkisi de tam işlenmemiş gibi geldi. Yine de roman kişileri – pek tanıyamadığım oğul hariç – tutarlı geldi, özellikle ebeveynler ve birkaç akraba. En güçlü olduğu yerler Sait ve Ömür’ün baş başa yaşadıkları anlardı.

Okurken dinlemeye başladığım söyleşisinde yazarın romanı nasıl kurduğu üzerine anlattıkları romandan neredeyse daha çok ilgimi çekti. Böyle çalışan ve zanaatinin detaylarını açık yüreklilikle paylaşan bir yazar birden beklenmedik bir roman yazabilir. Ben okurken buraya geçirmelik bir hatıra pasajı not almıştım. Baba oğul arasında asıl yüzleşmenin hemen öncesinde bir hapishane ziyareti. İstanbul’a varış, toplu taşıma ve metrobüs, büyük bir mesele ortada dururken hep önemsiz ayrıntılara kaçış, klişe satranç bahsi, Aksaray’da dolanış, geçmişe dönüşler ve sabah pişirilen sucuk anıları… Aynı zamanda bu pasajda romanın sonuna dair küçük bir ip ucu da varmış fakat okurken hiç düşünmemiştim, blog’a geçirirken fark ettim, bu da stenografinin keyfi.

ıqıƃ şnɯɹoʎnɹnʞ ʞɐznʇ ɹıq ıʞןǝq ɐp ɐʎ şnɯɹoʎiןʞɐs iɹɐןɹis ɯiʞɐʇɹıq ığıʇʇǝɟşǝʞ ıuǝʎ

“Bir perşembe öğleden sonra otobüsle Esenler Otogarı’na geldiğinde İstanbul’daki karmaşanın artarak devam ettiğini görüyor, daha iki yıl bunu çekecek olmak büyük işkence. Metris’e gitmek başlı başına bir mesele: Önce yanlış duraktan yanlış otobüse binip kendini alakasız bir mahallede buluyor, oradaki birtakım gençler kestirme olur diyerek bir minibüse bindiriyorlar onu, bu kez de ineceği durağı kaçırıyor, uzak bir yerde inip metrobüse biniyor. Beşe çeyrek kala güç bela cezaevine vardığında kapıdaki görevliye uzun uzun yalvarması gerekiyor, ardından güvenlik amirine, ardından nöbetçi müdüre… Neyse ki müdür razı geliyor sonunda, eh, madem o kadar yolu geldin, bir beş dakika gör oğlunu.

Görüşme salonunda paspas yapan bir hademe dışında kimse yok. Bu güzel işte, diyor Sait, oğluyla sakince oturabilecekler, belki yıllardır yapamadıkları konuşmayı şimdi, bir on dakikada yapıverecekler. En arkadaki masaya ilişip bekliyor, oğlu yanında bir gardiyanla kapıda belirince ayağa fırlıyor, gidip sarılıyor. Yusuf pek coşkulu sayılmaz, gene de kollarıyla babasını belli belirsiz kavrıyor – geçmiş olsun baba. Geçip karşılıklı oturuyorlar.

Yusuf’un tikleri iyiden iyiye artmış, birkaç saniyede bir gözlerini peş peşe hızlıca yumuyor, sonra gözkapaklarını eski haline getirmek istiyormuş gibi ardına kadar açıyor, bu gözlere bakmaktan ne konuştuklarını anlamıyor Sait. Gene de ara ara yüzünü belli belirsiz yoklayıp geçen bir aydınlık hali var, dikkatli bakınca o sımsıkı kapanıp açılan gözlerdeki eski parıltı fark ediliyor – eski mi?” Belki de yeni bir şey bu. Yusuf bir sürü önemsiz ayrıntıdan bahsediyor, bir tane Muşlu oğlan varmış, kaçakçılıktan içeride, Yusuf ona satranç öğretmiş, oğlan şimdi her gün yeniyormuş onu – zehir gibi gençler harcanıyor burada baba, görsen, halbuki bütün geri zekâlılar dışarda, otobüslerde minibüslerde oradan oraya sürünüyorlar, halbuki bak, pırlanta gibi çocuk çürüyüp gidiyor, astımı var bir de, af çıkmazsa yatarı dört sene. Sait içeride geçirdiği beş ayda Yusuf’un diline dolanmış olan bu mahpushane ağzını biraz gülünç buluyor aslında, fakat bir şey diyecek halde değil. Araya girip sormak istiyor, koğuş nasıl, soğuk mu, kalabalık mı, fakat Yusuf’u durdurmak zor, anlattıkça anlatıyor. Ne demişti Muzaffer abisi? Dinle. O da dinliyor işte, duymayı beklediği şeyler bunlar değildi ama olsun. Az sabır… Yusuf açığa nakil için başvuruda bulunmuş, biraz bundan söz açıyor, yakında geçersin diyorlarmış. İyi, diyor Sait, daha rahat görüşürüz o zaman.

Henüz dişe dokunur bir şey konuşamamışken gardiyan tepelerinde bitiveriyor, gülüyor Yusuf, geldin mi Mahmut çavuş, ne ara geldin be müdür, daha iki laf edemedik – bu samimi hava Sait’in hoşuna gidiyor, oğlunun rahatı yerinde demek. Haydi Yusuf, uzatma, diyor gardiyan, beş dakika dedik. Tekrar sarılıyorlar, bu kez oğlunun gövdesinde daha belirgin bir canlılık buluyor Sait, gene geleceğim ben, her hafta gelirim nasipse. İstediğinde gel, diyor Yusuf, benim vaktim bol – gülüyor. Muzaffer amcama selam söyle, onu da beklerim.

Sait çıkınca kendini puslu ve soğuk bir İstanbul akşamında buluyor, hava karardı kararacak. İçi bir tuhaf, ne konuştular belli değil, Yusuf aklına geleni anlattı – bunları dinlemek için mi geldim ben buraya? Neyse ki sonra tatlıya bağlandı sohbet, Yusuf istediğinde gelebileceğini söyledi. Şimdi mesele Çanakkale’ye dönmek. Önce kendini güçbela Aksaray’a giden bir otobüse atıyor, İstanbul’da bildiği tek yer orası. İndiğinde etraf tanıdık gelince biraz oyalanıyor. Ara sokaklarda dolaşırken birden oğlunun öğrenciliğinde kaldığı evin yakınlarında olduğunu anlıyor, buraya alışverişe gelmişti iki kez, sucuk filan alıp kahvaltıda pişirmişti. Şimdi bütün bunlar tarif edilemez derecede uzakta, tuhaf olan şu ki o zamanlar da başka şeyler uzaktaydı, Çanakkale’deki eski hayat, Ömür’le geçen günler, Manisa… Oğlunun İstanbul hayatını garipsemişti, daha yeni tanışmış gibi tuhaf bir mesafeden konuşuyorlardı nedense, evet, Yusuf ona neredeyse yapmacık bir özenle davranıyordu, yeni keşfettiği birtakım sırları saklıyormuş ya da belki bir tuzak kuruyormuş gibi. Yusuf’la ev arkadaşlarını örgüt üyesine benzetmişti Sait, birtakım gizli işler karıştırdıklarını düşünmüştü. Onu en çok da upuzun boylu, sıska bir oğlan tedirgin etmişti, yaşça diğerlerinden büyük, belli ki eczacılığı çoktan bitirmiş (ya da belki bırakmış), dükkânı mı varmış neymiş, parmaklarında yüzükler, kulaklarında dizi dizi küpe, ne yaptığı belli değil, her nedense çayı hep önüne geliyor. Bozuntuya vermeden birkaç gün boyunca bir köşede ses çıkarmadan, konuşulanlara akıl erdirmeye çalışarak oturdu Sait, her gece on biri geçirmeden yattı, sabah kalkıp sucuk pişirdi. Dördüncü günün sonunda alakasız bir konuda tatsızlık çıktı oğluyla, fazla uzatmadan ceketini alıp eve döndü.

Sanki başka işi yokmuş gibi o evi bulmak için ara sokaklarda dolaşıyor, sonunda pes edip anacaddeye [sic] çıkıyor.”

Kerem Eksen, Ölümden Uzak Bir Yer, Yapı Kredi Yayınları, 2022, s. 118-9.

 

Books in Berlin XVI | fiction

We have two Michael Hofmann translations today. Two early, one mid, and two late 20th-century books…

Döblin, A. (2018 [1929]). Berlin Alexanderplatz (M. Hofmann, Trans.). New York Review Books.

“Berlin Alexanderplatz, the great novel of Berlin and the doomed Weimar Republic, is one of the great books of the twentieth century, gruesome, farcical, and appalling, word drunk, pitchdark. In Michael Hofmann’s extraordinary new translation, Alfred Döblin’s masterpiece lives in English for the first time.

As Döblin writes in the opening pages:

The subject of this book is the life of the former cement worker and haulier Franz Biberkopf in Berlin. As our story begins, he has just been released from prison, where he did time for some stupid stuff; now he is back in Berlin, determined to go straight.

To begin with, he succeeds. But then, though doing all right for himself financially, he gets involved in a set-to with an unpredictable external agency that looks an awful lot like fate.

Three times the force attacks him and disrupts his scheme. The first time it comes at him with dishonesty and deception. Our man is able to get to his feet, he is still good to stand.

Then it strikes him a low blow. He has trouble getting up from that, he is almost counted out.

And finally it hits him with monstrous and extreme violence.

PRAISE
A raging cataract of a novel, one that threatens to engulf the reader in a tumult of sensation. It has long been considered the behemoth of German literary modernism, the counterpart to Ulysses. —Alex Ross, The New Yorker

Because of its use of collage, stream of consciousness, and colloquial speech, Berlin Alexanderplatz has frequently been compared to Joyce’s Ulysses and John Dos Passos’s Manhattan Transfer…Beneath the book’s innovative style, the reader can hear the gears of ancient narrative elements grinding: evocations of folk songs, myths and Old Testament stories, and themes of tragedy and fate. —Amanda DeMarco, The Wall Street Journal

In this new translation, the dissonant voices ring out boldly; we can tell when someone is being mimicked and wickedly sent up, enjoy the black Berlin humor…Döblin is never sentimental, or hysterical. He just gets us to listen to the drumbeat of violence throbbing in this city of the mind. Berlin Alexanderplatz is one of the great anti-war novels of our time. —Joachim Redner, Australian Book Review

The story of Franz Biberkopf is the Éducation sentimentale of the petty thief. The most extreme, dizzying, last, and most advanced embodiment of the old bourgeois bildungsroman. —Walter Benjamin

I found myself reading Berlin Alexanderplatz in a way that you could hardly call reading—more like devouring, gobbling, gulping down. And these expressions still don’t do justice to that way of reading, which dangerously often wasn’t reading at all, but more life, suffering, despair, and fear. —Rainer Werner Fassbinder

[A] major writer who grappled with the roots of darkness in our time… —Ernst Pawel, The New York Times

Without the futurist elements of Döblin’s work from Wang Lun to Berlin Alexanderplatz, my prose is inconceivable…. He’ll discomfort you, give you bad dreams. If you’re satisfied with yourself, beware of Döblin. —Günter Grass

I learned more about the essence of the epic from Döblin than from anyone else. His epic writing and even his theory about the epic strongly influenced my own dramatic art. —Bertolt Brecht” — from New York Review of Books

Walser, R. (2012 [1907-1917]). Berlin stories (J. Greven, Ed.; S. Bernofsky, Trans.). New York Review Books.

“In 1905 the young Swiss writer Robert Walser arrived in Berlin to join his older brother Karl, already an important stage-set designer, and immediately threw himself into the vibrant social and cultural life of the city. Berlin Stories collects his alternately celebratory, droll, and satirical observations on every aspect of the bustling German capital, from its theaters, cabarets, painters’ galleries, and literary salons, to the metropolitan street, markets, the Tiergarten, rapid-service restaurants, and the electric tram. Originally appearing in literary magazines as well as the feuilleton sections of newspapers, the early stories are characterized by a joyous urgency and the generosity of an unconventional guide. Later pieces take the form of more personal reflections on the writing process, memories, and character studies. All are full of counter-intuitive images and vignettes of startling clarity, showcasing a unique talent for whom no detail was trivial, at grips with a city diving headlong into modernity.

Read Susan Bernofsky’s letter about Robert Walser and Berlin Stories.

PRAISE

I think it was Herman Hesse who said that if you can stomach Robert Walser’s prose, you can’t help but fall in love with it, and I fell in love with it pretty quickly. He’s guileless but not stupid, an admiring observer of the inconsequential… He became a chronicler of the ordinary (interestingly, at around the same time Joyce, on the other side of Europe, was doing the same). And in this unbelievably delightful and timeless collection of short pieces, we can recover the delight of ordinary, uncondescending appreciation, places where the vacant-minded stroller can take ‘peculiar pleasure.’ —Nicholas Lezard, The Guardian

The magnificently humble. The enormously small. The meaningfully ridiculous. Robert Walser’s work often reads like a dazzling answer to the question, How immense can modesty be? If Emily Dickinson made cathedrals of em dashes and capital letters and the angle of winter light, Walser accomplishes the feat with, well, ladies’ feet and trousers, and little emotive words like joy, uncapitalized. —Rivka Galchen, Harper’s

Walser’s fictions are charged with compassion: awareness of the creatureliness of life, of the fellowship of sadness. He is a truly wonderful, heartbreaking writer. —Susan Sontag

A writer of considerable wit, talent and originality …. recognized by such impressive contemporaries as Kafka, Brod, Hesse and Musil …. [and] primarily known to German literary scholars and to English readers lucky enough to have discovered [his work] …. [Walser’s tales] are to be read slowly and savored …. [and] are filled with lovely and disturbing moments that will stay with the reader for some time to come. —Ronald De Feo, The New York Times” — from New York Review of Books

Regener, S. (2007 [2001]). Berlin blues [Herr Lehmann] (J. M. Brownjohn, Trans.). Vintage.

“It’s 1989 and, whenever he isn’t hanging out in the local bars, Herr Lehmann lives entirely free of responsibility in the bohemian Berlin district of Kreuzberg. Through years of judicious sidestepping and heroic indolence, this barman has successfully avoided the demands of parents, landlords, neighbours and women. But suddenly one unforeseen incident after another seems to threaten his idyllic and rather peaceable existence. He has an encounter with a decidedly unfriendly dog, his parents threaten to descend on Berlin from the provinces, and he meets a dangerously attractive woman who throws his emotional life into confusion.

Berlin Blues is a richly entertaining evocation of life in the city and a classic of modern-day decadence.” — from Goodreads

Fallada, H. (2010 [1947]). Alone in Berlin [Jeder stirbt für sich allein] (M. Hofmann, Trans.). Penguin.

“Inspired by a true story, Hans Fallada’s Alone in Berlin is a gripping wartime thriller following one ordinary man’s determination to defy the tyranny of Nazi rule.

Berlin, 1940, and the city is filled with fear. At the house on 55 Jablonski Strasse, its various occupants try to live under Nazi rule in their different ways: the bullying Hitler loyalists the Persickes, the retired judge Fromm and the unassuming couple Otto and Anna Quangel. Then the Quangels receive the news that their beloved son has been killed fighting in France. Shocked out of their quiet existence, they begin a silent campaign of defiance, and a deadly game of cat and mouse develops between the Quangels and the ambitious Gestapo inspector Escherich. When petty criminals Kluge and Borkhausen also become involved, deception, betrayal and murder ensue, tightening the noose around the Quangels’ necks…” — from Penguin

Timm, U. (1998 [1996]). Midsummer night (P. Tegel, Trans.). New Directions.

“If this, Uwe Timm’s enchanting novel, were a cautionary tale, the tag line would go something like this: Should you plan to be in Berlin on Midsummer Night, the time of the summer solstice – Watch Out! The narrator of Timm’s story is a writer who simply can’t get started on his next book. So he accepts a commission to write an article about potatoes. He has some interest in the subject because of an uncle who could, remarkably, from taste alone, differentiate one species of potato from another. Since one of the authorities on the subject worked in East Berlin, our hero takes off to do some research. Rushing around the newly united city, he becomes involved in a series of madcap adventures, strange entanglements, and odd, sometimes threatening encounters. Uwe Timm spins a fascinating tale here, one filled with surprise, magic, comedy, and hope.” — from New Directions